Rainer Maria Rilke - Γράμματα σ' ένα νέο ποιητή

 

 

«Τα έργα τέχνης ζουν μέσα σ' απέραντη μοναξιά, κι η κριτική είναι το χειρότερο μέσο για να τα ζυγώσεις. Μονάχα η αγάπη μπορεί να τα "συλλάβει", να τ' αγκαλιάσει, να σταθεί δίκαιη απέναντί τους.

Να πιστεύετε, πάνω απ' όλα, ό,τι σας λέει το δικό σας το αίσθημα, στο πείσμα όλων αυτών των αναλύσεων, των συζητήσεων, των εισαγωγών. Κι άδικο ακόμα αν είχατε, η φυσική ανάπτυξη του εσωτερικού σας κόσμου θα σας οδηγήσει, σιγά-σιγά, με τον καιρό, προς άλλες γνωστικές καταχτήσεις.

Αφήστε τις κρίσεις σας ν' ακολουθήσουν τη δική τους σιωπηλή, αδιατάραχτη εξέλιξη, που [όπως κάθε πρόοδος] πρέπει να 'ρχεται απ' τα βάθη του είναι σας, και δε μπορεί ν' ανεχτεί ούτε πίεση, ούτε βιάση. Εγκυμοσύνη ως την κρίσιμην ώρα, και, τότε, γεννοβόλημα. Αυτό ειν' όλο. Αφήστε κάθε εντύπωση, κάθε σπόρο συναισθήματος να ωριμάσει μέσα σας, στο σκοτάδι, στο χώρο του ανείπωτου, του υποσυνείδητου, όπου δε φτάνει η νόησή σας- και με βαθιά ταπεινοσύνη κι υπομονή, προσμείνετε την ώρα που θα γεννηθεί ένα καινούργιο φεγγοβόλημα. Αυτό και μόνο, θα πει ''ζω την τέχνη'', είτε απλός πιστός της είσαι, είτε δημιουργός.

Ο καιρός, εδώ, δε μετράει, ένας χρόνος δε λογαριάζεται, δέκα χρόνια είναι ένα τίποτα. Καλλιτέχνης θα πει - να μη μετράς, να μη λογαριάζεις, να ψηλώνεις όπως το δέντρο, που δε βιάζει το χυμό του, που αδείλιαστο αψηφάει τις ανοιξιάτικες μπόρες, χωρίς να φοβάται μη δεν έρθει το καλοκαίρι. 

 

Το καλοκαίρι έρχεται. Έρχεται, όμως, μονάχα για κείνους που ξέρουν να προσμένουν, ξένοιαστοι και γαλήνιοι σα νά 'χανε μπροστά τους την αιωνιότητα. Κάθε μέρα πού 'ρχεται και φεύγει μου φέρνει τούτη τη διδαχή- διδαχή πληρωμένη με πόνους, που τους χρωστώ, ωστόσο, χάρη. 

ΥΠΟΜΟΝΗ, αυτό είναι το μεγάλο μυστικό».

 

 

ΠΗΓΗ. homouniversalisgr