Ο Τζον Στάινμπεκ έφυγε από την ζωή στις 20 Δεκεμβρίου του 1968.
Στις 25 Οκτωβρίου 1962 ανακοινώθηκε ότι ο Τζον Στάινμπεκ κέρδισε το Νόμπελ Λογοτεχνίας για «τη ρεαλιστική και ευφάνταστη γραφή, ο συνδυασμός της οποίας δείχνει χιούμορ και έντονη κοινωνική αντίληψη». Πολλοί αντέδρασαν για την επιλογή του συγγραφέα και έκαναν λόγο για «ένα από τα μεγαλύτερα λάθη της Σουηδικής Επιτροπής».
Ο «γίγαντας των Αμερικανικών γραμμάτων» όπως αποκάλεσαν τον Στάινμπεκ, το 1960 είχε κυκλοφορήσει το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο Χειμώνας της Πίκρας μας», που δεν θύμιζε σε τίποτα το ταλέντο και την αυθεντικότητα των κειμένων που τον έκαναν διάσημο. Οι New York Times έκαναν λόγο για έναν συγγραφέα με περιορισμένο ταλέντο και αναρωτήθηκαν κατά πόσο οι μηχανισμοί που επιλέγουν τον νικητή των Νόμπελ είναι σωστοί.
Όταν γεννήθηκε ο Steinbeck, ο πατέρας του, John Ernst Steinbeck, ήταν διευθυντής του μύλου Sperry Flour στο Salinas. Η μητέρα του ήταν δασκάλα και ήταν αφοσιωμένη στη λογοτεχνία και τις πνευματικές αναζητήσεις.
Η παιδική ηλικία του Στάινμπεκ ήταν αρκετά ήρεμη – αν και νωρίς είδε τον εαυτό του ως ξένο και επαναστάτη. Ήταν ανήσυχο και περίεργο παιδί. Όταν ήταν 11 ετών, ο πατέρας του έχασε τη δουλειά του στο Sperry Flour όταν το εργοστάσιο έκλεισε και ο Steinbeck ένιωσε τη βαθιά ντροπή για την απώλεια του πατέρα του και τις επακόλουθες αποτυχίες ως επιχειρηματίας.
Στα ένατα γενέθλιά του, η θεία του Mollie του έδωσε ένα αντίγραφο του Le Morte d’Arthur του Thomas Malory. «Όταν το διάβασα για πρώτη φορά, έπρεπε να είμαι ήδη ερωτευμένος με λέξεις, γιατί οι παλιές και ξεπερασμένες λέξεις με ευχαριστούσαν».
Ο Στάινμπεκ και η μικρότερη αδερφή του Μαίρη θα φανταζόταν τους πυργίσκους του Κάμελοτ στις διαβρώσεις του ψαμμίτη στα Λιβάδια του Ουρανού, μια απομονωμένη κοιλάδα λίγα μίλια από το Salinas όπου ζούσε η θεία Μόλι.
Περίπου είκοσι χρόνια αργότερα, ο Steinbeck θα υιοθετούσε αρθριανούς τροπικούς και τίτλους κεφαλαίων στο μυθιστόρημά του Πεδιάδα Τορτίγια.
Στην αρχή της εφηβείας, ο John Steinbeck έδειξε έντονο ενδιαφέρον για τη γραφή. Κατά τη διάρκεια του γυμνασίου, ο Steinbeck δούλευε αργά το βράδυ στο δωμάτιο σοφίτας του στο Salinas και κάποτε κάλεσε φίλους στο δωμάτιό του να ακούσουν τις ιστορίες του: «Συνήθιζα να κάθομαι σε αυτό το μικρό δωμάτιο στον επάνω όροφο», γράφει ο Steinbeck δεκαετίες αργότερα, «και γράφω μικρές ιστορίες και μικρά κομμάτια και να τα στείλω σε περιοδικά με ψεύτικο όνομα και ποτέ δεν τους έβαλα διεύθυνση επιστροφής…
Αναρωτιέμαι τι
σκεφτόμουν; Φοβήθηκα μέχρι θανάτου για να πάρω ένα απόσπασμα απόρριψης,
αλλά περισσότερο, για να πάρω μια αποδοχή. ” (Valjean 43). Ο Steinbeck
έγραψε για την εφημερίδα του γυμνασίου. Μέχρι την ηλικία των 14 ετών,
ήξερε ότι ήθελε να γίνει συγγραφέας και ποτέ δεν το εγκατέλειψε.
Το 1919, ο Steinbeck εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, ελπίζοντας να εντείνει τις δεξιότητες γραφής του. Πήρε μαθήματα δημιουργικής γραφής και απολάμβανε μαθήματα στην παγκόσμια ιστορία.
Έγραψε 27 βιβλία μερικά από τα οποία είναι πολύ γνωστά:
«Ανατολικά της Εδέμ»,
«Άνθρωποι και Ποντίκια»,
«Ο Δρόμος με τις Φάμπρικες»,
«Τα Σταφύλια της Οργής».
Αρκετά από τα έργα του έγιναν πετυχημένες ταινίες, ενώ έγραψε και το σενάριο του «Βίβα Ζαπάτα» (1952).
Ο Τζον Στάινμπεγκ θεωρώντας ότι ο ρόλος του συγγραφέα: «…είναι επιφορτισμένος με το καθήκον να αποκαλύπτει τα τρωτά σημεία και τα σφάλματα μας, να φέρει στο φως τα σκοτεινά και επικίνδυνα όνειρα μας, με σκοπό να βελτιώσει τη ζωή μας» σωστά χαρακτηρίζεται εκπρόσωπος του νατουραλισμού και της κοινωνικής πεζογραφίας στη χώρα του.
Σε αντίθεση με άλλους ομοτέχνους του, οι ήρωές του είναι οι απόκληροι, οι φτωχοί αγρότες, οι μετανάστες.
Στον καιρό του, η θεματική του ξεσήκωσε πολλές αντιδράσεις και κατηγορήθηκε ότι είχε σοσιαλιστικές πεποιθήσεις.
Άλλωστε είχε επισκεφθεί και τη Σοβιετική Ένωση με το φωτογράφο Robert Capa και μαζί είχαν δημοσιεύσει το βιβλίο «Russian Journey»(1948). Οι Μακαρθικοί πάντως δεν μπόρεσαν να τον πειράξουν.
Τα «Σταφύλια της οργής είναι το μυθιστόρημα του Steinbeck, που δημοσιεύθηκε το 1939.
Το φθινόπωρο του 1936, του ζητήθηκε από το San Francusco News, να διερευνήσει τις συνθήκες σε στρατόπεδα μεταναστών κοντά στο Bakersfield της Καλιφόρνια. Οι συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα του δρόμου τον φοβόταν, και η σειρά των εφημερίδων του με τίτλο «The Harvest Gypsies» εκθέτει τη μελαγχολική δυστυχία.
Περιγράφει επίσης τη ζωή σε ένα στρατόπεδο ομοσπονδιακής κυβέρνησης, όπου στους εργαζόμενους δόθηκε αξιοπρεπής στέγαση και τρεχούμενο νερό.
Καθώς σύνθεσε το μυθιστόρημα, ο Steinbeck έγραψε στον λογοτεχνικό του πράκτορα, Elizabeth Otis, το 1938: «Πρέπει να πάω στις εσωτερικές κοιλάδες. Υπάρχουν περίπου πέντε χιλιάδες οικογένειες που λιμοκτονούν εκεί… Οι πολιτείες και οι κομητείες δεν θα τους δώσουν τίποτα επειδή είναι ξένοι.
Αλλά οι καλλιέργειες οποιουδήποτε μέρους αυτού του κράτους δεν θα μπορούσαν να συγκομίζονται χωρίς αυτούς τους ξένους. Είμαι πολύ τρελός γι ‘αυτό …
Οι New York Times καταχώρισαν τα Σταφύλια της Οργής ως το βιβλίο με τις καλύτερες πωλήσεις του 1939 και μέχρι τον Φεβρουάριο του 1940 είχαν εκτυπωθεί 430.000 αντίτυπα.
Τον ίδιο μήνα, το μυθιστόρημα κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Βιβλίου και αργότερα εκείνο το έτος κέρδισε το Βραβείο Πούλιτζερ για τη μυθοπλασία.
Ωστόσο, η συμπάθειά του για τα δεινά των μεταναστών εργατών οδήγησε σε μια αντίδραση εναντίον του: στην Οκλαχόμα (το βιβλίο έκανε το κράτος να φαίνεται πληγωμένο στη φτώχεια), στην Καλιφόρνια (το βιβλίο έκανε τους αγρότες και τους καλλιεργητές να φαίνονται άπληστοι και εγωιστές) και σε πολλά άλλα μέρη της χώρας (η λιπαρή γλώσσα των Joads ήταν σοκαριστική για πολλούς).
Τον Αύγουστο του 1939, το συμβούλιο εποπτών της κομητείας Kern απαγόρευσε το βιβλίο από σχολεία και βιβλιοθήκες το 1939, μια απαγόρευση που κράτησε μέχρι το 1941.
ΠΗΓΗ. imerodromos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου