ΦωτοΤαξίδι: Η Κωνσταντινούπολη του Αρά Γκιουλέρ (16 Αυγούστου 1928 Κωνσταντινούπολη -17 Οκτωβρίου 2018)

O αρμενικής καταγωγής φωτογράφος μετρά αναρίθμητα κλικ στον χώρο του φωτορεπορτάζ, τον οποίο υπηρέτησε από το 1950, συνεργαζόμενος με σπουδαία ειδησεογραφικά έντυπα: έχει φωτογραφίσει απ΄ άκρη σ΄ άκρη την Τουρκία και έχει καλύψει γεγονότα σε πολλές γωνιές του κόσμου.

Εχει ζήσει από κοντά τέσσερις πολέμους ως ανταποκριτής.
Για εκείνον του Βιετνάμ μάλιστα σημειώνει ότι «από τους 94 δημοσιογράφους που έχασαν τη ζωή τους, οι 92 ήταν φωτορεπόρτερ».

Ο Γκιουλέρ πλήττει αφόρητα όταν τον ρωτούν αν η φωτογραφία είναι τέχνη: «Δηλώνω πάντα φωτορεπόρτερ.

Δεν αποδέχτηκα ποτέ τον τίτλο του φωτογράφου-καλλιτέχνη.
Η φωτογραφία είναι πάνω απ΄ όλα ιστορικό ντοκουμέντο. Με μια μηχανή σταματάς την ιστορία, τη στιγμή. Είμαστε λοιπόν ιστορικοί της εικόνας και καταγράφουμε τη ζωή που ζούμε. Οι εικόνες μου λένε πάντα την αλήθεια, είναι γενναίες μερίδες πραγματικότητας.

Η φωτογραφική μηχανή δεν πρέπει να ψεύδεται, όπως κάνει ο κινηματογραφικός φακός. Ποτέ δεν συμπάθησα τους φωτογράφους που σκηνοθετούν... αυθόρμητες στιγμές για να γίνουν διάσημοι».

Oσο για τη γενέτειρά του, την Κωνσταντινούπολη, την απαθανάτισε με τη διακριτικότητα του ταξιδιώτη και το πάθος του γηγενούς.

Οι τρούλοι και οι μιναρέδες διαγράφονται σε σκοτεινούς ορίζοντες.
Συχνά, μαζί με τη θάλασσα, τις γέφυρες, τις αποβάθρες, τα πολύπλοκα δρομάκια και τις κεντρικές αρτηρίες, πλαισιώνουν το κύριο θέμα του: τους ανθρώπους που μοχθούν, προσεύχονται, διασκεδάζουν, ξαποσταίνουν.

Ψαράδες επιστρέφουν χαράματα στο λιμάνι, βαρκάρηδες περιμένουν επιβάτες για να διασχίσουν τον Κεράτιο Κόλπο, αχθοφόροι κουβαλούν το βαρύ φορτίο τους, άνδρες ξεκουράζονται στα καφενεία, γυναίκες στέκουν μπροστά σε ετοιμόρροπα σπίτια, παιδιά παίζουν σε υγρά καλντερίμια στις «πίσω συνοικίες» ή ανάμεσα σε οθωμανικούς τάφους...
Οπως λέει ο ίδιος, «το να είσαι κάτοικος της Κωνσταντινούπολης είναι στάση ζωής.

Η πόλη αυτή υπήρξε το κέντρο και το χωνευτήρι τριών αληθινών αυτοκρατοριών. Είναι κρίμα που οι νεότερες γενιές δεν μπορούν να το νιώσουν αυτό.
Ευτυχώς που υπάρχουν οι φωτογραφίες»