Ο Χουάν Ντε Βαλντές Λεάλ (ισπανικά: Juan de Valdés Leal, ) ήταν Ισπανός ζωγράφος, και χαράκτης της τεχνοτροπίας του Μπαρόκ. Έζησε και εργάστηκε στην πόλη της Σεβίλλης. Το έργο του χαρακτηρίζει η μακάβρια θεματολογία, η οποία και αποδίδεται με μεγάλη δραματικότητα.
Αντανακλά έντονα το θρησκευτικό πνεύμα της Ισπανίας του 17ου αιώνα, το οποίο και ευφυώς υπογράμμισε με τη χρήση εξωτικών χρωμάτων, δραματικού φωτισμού και ζωηρής χρήσης του πινέλου.
Γεννήθηκε στην πόλη της Σεβίλλης από πατέρα πορτογαλικής καταγωγής. Ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά για τα νεανικά του χρόνια, ωστόσο μαθαίνουμε πως στα είκοσι περίπου χρόνια του ζούσε στην Κόρδοβα όπου και μαθήτευσε στο πλευρό του μέντορά του, του Αντόνιο ντελ Καστίγιο.
Τα επόμενα
χρόνια ο Βαλντές εργάστηκε τόσο στην Κόρδοβα όσο και στη Σεβίλλη. Το 1656
επέστρεψε οριστικά στη γενέτειρά του όπου και ξεκίνησε ουσιαστικά την καριέρα
του. Επιρροές του υπήρξαν πιθανότατα το έργο του Τιτσιάνο και του Τιντορέττο, καθώς
επίσης και οι σύγχρονοί του καλλιτέχνες από τη Μαδρίτη και τη Σεβίλλη.
Το έργο του Βαλντές Λεάλ αναπτύχθηκε τελικά ως αντιπρόταση στον επιφανέστερο καλλιτέχνη της εποχής και περιοχής του, τον Μπαρτολομέ Εστέμπαν Μουρίγιο, του οποίου το έργο εκφράζει πραότητα και γλυκύτητα.
Ωστόσο οι δύο καλλιτέχνες ανέπτυξαν φιλία και συνεργάστηκαν σε διάφορες μεγάλες παραγγελίες. Το 1660, συνίδρυσαν μια ακαδημία καλών τεχνών στη Σεβίλλη. Μετά το θάνατο του Μουρίλο το 1682, ο Βαλντές εξελίχθηκε στο δημοφιλέστερο καλλιτέχνη της Σεβίλλης.
Παντρεύτηκε την ζωγράφο Ισαβέλλα Καρασκουίλλα το 1647 μαζί με την οποία απέκτησε τέσσερα παιδιά, μερικά από τα οποία ακολούθησαν επίσης το επάγγελμα του καλλιτέχνη.
Το έργο του Βαλντές υπάγεται στο καλλιτεχνικό ρεύμα του Μπαρόκ. Υπήρξε γνωστός για τα θρησκευτικά και ρεφορμιστικά μηνύματα που είναι ορατά σε όλους του τους πίνακες.
Το στιλ του υπήρξε μοναδικό, γεμάτο μυστηριώδη θέματα.
Οι μακάβριες σκηνές, ο δραματικός φωτισμός και οι κρυμμένοι συμβολισμοί προσδίδουν στο έργο του ωμότητα και νευρώδη ορμή. Σώματα σε αποσύνθεση, επιβλητικοί σκελετοί, φιγούρες καλυμμένες με αίμα, έγιναν σύντομα το σήμα κατατεθέν του καλλιτέχνη.
Ενδεικτική εργογραφία
«Η Άμωμος Σύλληψη της Παρθένου με τους Αγίους Ανδρέα και Ιωάννη Βαπτιστή», 1650-52, Musée du Louvre, Παρίσι
«Αλληγοριά του Στέμματος της Ζωής», 1655-65, York Art Gallery, Υόρκη
«Άγιος Ιερώνυμος», 1656-57, Museo del Prado, Μαδρίτη
«Πειρασμοί του Αγίου Ιερώνυμου», 1657, Museo de Bellas Artes, Σεβίλλη
«Η Μαστίγωση του Αγίου Ιερώνυμου», 1657, Museo de Bellas Artes, Σεβίλλη
«Πιετά», 1657-60, Metropolitan Museum of Art, Νέα Υόρκη
«Ecce Homo», 1657-59, ιδιωτική συλλογή
«Η Θυσία του Ισαάκ», 1657-59, ιδιωτική συλλογή
«Ανάληψη του Ηλία», περ. 1658, Carmen Calzado, Κόρδοβα
«Κεφάλι Γυναίκας», περ. 1658, The Hermitage, Αγία Πετρούπολη
«Ανάληψη της Παρθένου», 1659, National Gallery of Art, Ουάσιγκτον
«Αλληγορία της Αλαζονείας», 1660, Indianapolis Museum of Art, Ιντιανάπολις
«Θαύμα του Αγίου Ιλντεφόνσου», 1661, ιδιωτική συλλογή
«Μεταφέροντας το Σταυρό», 1661, Museo de Bellas Artes, Μπιλμπάο
«In Ictu Oculi», 1670-72, Hospital de la Caridad, Σεβίλλη
«Finis Gloriae Mundi», 1670-72, Hospital de la Caridad, Σεβίλλη
«Ο Προσηλυτισμός και η Βάπτιση των Αγίων Αυγουστίνου και Αμβροσίου», 1673, Saint Louis Art Museum, Σαιντ Λούις
ΠΗΓΗ. el.wikipedia
Η μετάνοια του Αγίου Ιγνατίου Λογιόλα, 1660, Σεβίλλη, Museo de Bellas Artes
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου