Queen Isabel of Bourbon Equestrian, 1635
 |
| Self-Portrait,1650 |
O Ντιέγο Βελάθκεθ (Diego Rodríguez de Silva y Velázquez, Ντιέγο Ροδρίγκεθ ντε Σίλβα ι Βελάθκεθ, 5 Ιουνίου 1599 - 6 Αυγούστου 1660) ήταν ένας από τους σημαντικότερους Ισπανούς ζωγράφους της περιόδου του μπαρόκ, γνωστός κυρίως για τις προσωπογραφίες που φιλοτέχνησε ως καλλιτέχνης της αυλής του βασιλιά της Ισπανίας Φίλιππου Δ´.
Αναγνωρίζεται σήμερα ως μία από τις κορυφαίες φυσιογνωμίες στην ιστορία της τέχνης, με σημαντική επίδραση στη ζωγραφική του 19ου αιώνα, ειδικότερα στο κίνημα του ιμπρεσιονισμού.
Αρκετοί καλλιτέχνες της μοντέρνας τέχνης, όπως ο Πάμπλο Πικάσο ή ο Σαλβαδόρ Νταλί, απέδωσαν επίσης φόρο τιμής στον Ισπανό ζωγράφο, αναπαράγοντας ορισμένους από τους διασημότερους πίνακές του.
Ο Ντιέγο Ροδρίγκεθ ντε Σίλβα ι Βελάθκεθ, όπως ήταν το πλήρες όνομά του,
γεννήθηκε στη Σεβίλλη στις 5 Ιουνίου του 1599, γόνος οικογένειας που
ανήκε στην κατώτερη αριστοκρατία.
Ο πατέρας του, Χουάν Ροδρίγκεθ ντε
Σίλβα, ήταν ευγενούς πορτογαλικής καταγωγής και δικηγόρος στο επάγγελμα,
ενώ η μητέρα του, Χερόνιμα Βελάθκεθ, ήταν μέλος της αριστοκρατίας της
Σεβίλλης.
Είχε επίσης πέντε αδελφούς και μία αδελφή, αν και λίγα είναι γνωστά για
την εξέλιξη τους. Από νεαρή ηλικία έδειξε ιδιαίτερη κλίση στη ζωγραφική
και σε ηλικία δώδεκα ετών άρχισε να εκπαιδεύεται πιθανότατα δίπλα στον
Φρανθίσκο ντε Ερρέρα τον Πρεσβύτερο (περ. 1590-1654).
Παρέμεινε κοντά
του μόλις για ένα χρόνο αποκτώντας τις πρώτες του βασικές γνώσεις γύρω
από την τέχνη της ζωγραφικής και αργότερα μαθήτευσε στο εργαστήριο του
Φρανθίσκο Πατσέκο (1564-1644), ο οποίος αν και υπήρξε μέτριος ζωγράφος
της σχολής του μανιερισμού, ήταν καλός δάσκαλος, με κατάρτιση σε
καλλιτεχνικά θέματα αλλά και γνωριμίες με καλλιτέχνες και λόγιους της
Σεβίλλης.
Ο Βελάθκεθ εκπαιδεύτηκε κοντά στον Πατσέκο για πέντε χρόνια,
σε μία χρονική περίοδο κατά την οποία η Σεβίλλη αποτελούσε ένα από τα
σημαντικότερα καλλιτεχνικά κέντρα της Ισπανίας.
Πριν γίνει δεκαοκτώ ετών, έγινε δεκτός στη Συντεχνία του Αγίου Λουκά
και, επιχειρώντας τα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα στη Σεβίλλη,
ακολούθησε τα θεματολογικά πρότυπα της εποχής του, φιλοτεχνώντας ένα
είδος ρωπογραφίας, κοινό για την εποχή εκείνη, αποκαλούμενο bodegon.
Ο
όρος αυτός αναφέρεται στους πίνακες νεκρής φύσης των Ισπανών ζωγράφων,
κυρίως σε αυτούς που απεικονίζουν τρόφιμα και ποτά. Ενδέχεται να
προστίθενται και ανθρώπινες μορφές αλλά το κυρίαρχο στοιχείο είναι τα
ευτελή αντικείμενα, όπως τα πιο πάνω και διάφορα άλλα μικροπράγματα.
Από το 1617 έως το 1622, ολοκλήρωσε εννέα bodegones (σκηνές
καθημερινότητας,με έμφαση στη νεκρή φύση), με χαρακτηριστικά δείγματα
τους πίνακες Γριά που τηγανίζει αβγά (1618), Τρεις μουσικοί (π. 1618)
και Ο νεροκουβαλητής (π. 1620).
Το 1618, παντρεύτηκε την κόρη του δασκάλου του, έπειτα από σχετική
έγκρισή του. Την ίδια περίπου περίοδο, ο Πατσέκο τον παρότρυνε να
στραφεί σε θρησκευτικά θέματα.
Ο Βελάθκεθ ολοκλήρωσε ορισμένες εικόνες
μικρών διαστάσεων καθώς και μια σειρά από ρετάμπλ, ωστόσο στο επίκεντρο
της καλλιτεχνικής του δραστηριότητας συνέχισαν να βρίσκονται οι
προσωπογραφίες.
Στις αρχές του 1620, η φήμη του είχε αρχίσει να
εδραιώνεται στη Σεβίλλη και το 1622 αποφάσισε να εγκατασταθεί στη
Μαδρίτη, η οποία αποτελούσε πολιτικό κέντρο της χώρας, καθώς δύο χρόνια
νωρίτερα είχε μεταφερθεί εκεί η βασιλική αυλή του Φίλιππου Δ´. Την
άνοιξη του 1623, ευνοημένος από τις διασυνδέσεις του Πατσέκο, κατάφερε
να γίνει αυλικός ζωγράφος.
Λίγους μήνες νωρίτερα είχε σημειωθεί ο
θάνατος του Ροντρίγκο ντε Βιγιαντράντο, ενός εκ των τεσσάρων ζωγράφων
της βασιλικής αυλής και τότε ο κόμης-δούκας του Ολιβάρες κάλεσε τον
Βελάθκεθ, για τον οποίο η επόμενη περίοδος υπήρξε καθοριστική για την
εξέλιξή του.
Los Borrachos (Ο θρίαμβος του Βάκχου), 1629
Μετακομίζοντας στη Μαδρίτη ως ζωγράφος της αυλής, παρέμεινε πιστός στην
παράδοση του bodegon και διακρίθηκε κυρίως ως δεξιοτέχνης προσωπογράφος.
Η πρώτη παραγγελία που του ανατέθηκε ήταν μία προσωπογραφία του ίδιου
του Φιλίππου Δ´, πράγμα που του εξασφάλισε και το προνόμιο να είναι ο
αποκλειστικός προσωπογράφος του βασιλιά, κερδίζοντας παράλληλα
σημαντικές απολαβές για το έργο του.
Το Σεπτέμβριο του 1628, ο Πέτερ Πάουλ Ρούμπενς επισκέφτηκε τη Μαδρίτη με
διπλωματική αποστολή και ο Βελάθκεθ ήταν ο μοναδικός Ισπανός ζωγράφος
με το προνόμιο να τον επισκέπτεται στο εργαστήριο που του είχε
παραχωρηθεί στο Αλκάθαρ.
Ο Ρούμπενς είχε σε εκτίμηση τις ικανότητες του
Βελάθκεθ, ο οποίος με τη σειρά του επηρεάστηκε σημαντικά από εκείνον,
στο διάστημα των επτά μηνών που παρέμεινε στη Μαδρίτη.
Ένας από τους πιο
χαρακτηριστικούς πίνακες του Βελάθκεθ αυτής της περιόδου είναι ο Βάκχος
(1629), ο οποίος φανερώνει παράλληλα την επιρροή του Καραβάτζιο, τόσο
ως προς το θέμα του Βάκχου, όσο και ως προς τους ανθρώπινους τύπους που
επιχειρεί να απεικονίσει.
Ο βασιλιάς της Ισπανίας χρηματοδότησε το 1629 το ταξίδι του Βελάθκεθ
στην Ιταλία, στα πλαίσια μίας ευρύτερης καλλιτεχνικής αναζήτησης του
ζωγράφου. Έφθασε με πλοίο στη Γένοβα και λίγες ημέρες αργότερα αναχώρησε
για τη Βενετία.
Εκεί είχε την ευκαιρία να δει και πιθανόν να αντιγράψει
έργα του Τιντορέττο, του Βερονέζε και του Τιτσιάνο. Στη συνέχεια
επισκέφτηκε τη Ρώμη, όπου έμεινε επί ένα χρόνο μελετώντας τα έργα του
Μιχαήλ Άγγελου και του Ραφαήλ.
O Απόλλων στο εργαστήριο του Ήφαιστου, 1630,
Στην Ιταλία, ο Βελάθκεθ φιλοτέχνησε τον πίνακα Ο Απόλλων στο εργαστήριο
του Ήφαιστου(1630) που απεικονίζει το θεό Απόλλωνα, έτοιμο να αναγγείλει
στον Ήφαιστο πως η Αφροδίτη τον απατά με τον θεό Άρη.
Ολοκλήρωσε επίσης
δύο τοπία – θεματολογία ασυνήθιστη για την ισπανική ζωγραφική – τα
οποία απεικονίζουν τη Βίλα Μέντιτσι στη Ρώμη, όπου αποσύρθηκε το
καλοκαίρι του 1630 και πιθανόν μελέτησε έργα της αρχαιότητας. Μετά από
μία σύντομη διαμονή στη Νάπολη όπου επισκέφτηκε το ζωγράφο Χοσέ Ριμπέρα,
ο Βελάθκεθ επέστρεψε στη Μαδρίτη το 1631.
Μετά την επιστροφή του στην αυλή του Φίλιππου Δ´, ανέλαβε να ζωγραφίσει
το πορτρέτο του νεαρού πρίγκιπα Μπαλτάσαρ Κάρλος, διαδόχου του βασιλικού
θρόνου.
Όταν το 1630 ξεκίνησε η ανέγερση των νέων βασιλικών ανακτόρων, ο
Βελάθκεθ φιλοτέχνησε μία σειρά από έφιππες προσωπογραφίες, με
σημαντικότερες ίσως αυτές του Φίλιππου Δ´ και του κόμη-δούκα Ολιβάρες,
οι οποίες θα διακοσμούσαν την Αίθουσα του Θρόνου του ανακτόρου.
Ολοκλήρωσε επίσης τον πίνακα Παράδοση της Μπρέντα (1634-35) που
απεικονίζει την παράδοση της ολλανδικής πόλης στους Ισπανούς, που έλαβε
χώρα στις 5 Ιουνίου 1625.
Το έργο αυτό αποτέλεσε έναν από τους πρώτους
αμιγώς ιστορικούς πίνακες στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ζωγραφική, όπου
απουσιάζουν άλλου είδους αλληγορικές αναφορές. Το 1638, ο Φίλιππος Δ´
αποφάσισε να επεκτείνει τον κυνηγετικό πυργίσκο (Τόρε δε λα Παράδα) που
χρησιμοποιούσε, και ο Βελάθκεθ ανέλαβε να φιλοτεχνήσει μία σειρά από
προσωπογραφίες με θέμα το κυνήγι.
Σήμερα διασώζονται τρεις από αυτές,
όλες σε φυσικό μέγεθος.
Η παράδοση της Μπρέντα, 1634/35
Το 1643, ο βασιλιάς της Ισπανίας όρισε τον Βελάθκεθ αρχιθαλαμηπόλο, με
αρμοδιότητα να επιτηρεί τα βασιλικά διαμερίσματα, ενώ αργότερα έγινε
παράλληλα βοηθός γενικού επιθεωρητή γύρω από τις οικοδομικές εργασίες
της αυλής.
Την ίδια περίπου περίοδο, η τέχνη του έφθασε στο απόγειό της
με χαρακτηριστικά δείγματα γραφής, πίνακες όπως Η Αφροδίτη του καθρέφτη
και Ο μύθος της Αράχνης ή Οι υφάντρες (Las Hilanderas) (π. 1644-48).
Ο
μύθος της Αράχνης αποτέλεσε παραγγελία ενός ιδιώτη και βασίζεται στις
Μεταμορφώσεις του Οβίδιου όπου περιγράφεται ο ανταγωνισμός μεταξύ της
Παλλάδας Αθηνάς και της Αράχνης. Ο Βελάθκεθ μετέφερε ένα αμιγώς
μυθολογικό θέμα στο επίπεδο μίας καθημερινής σκηνής.
Ο πίνακας της
Αφροδίτης, γνωστό παλαιότερα ως Αφροδίτη Rokeby από το όνομα της
οικογένειας των ιδιοκτητών του, είναι το μοναδικό γυναικείο γυμνό που
φιλοτέχνησε ο Βελάθκεθ.
Προσωπογραφία του Juan de Pareja, 1649-1650
Τον Ιανουάριο του 1649, ο Βελάθκεθ αναχώρησε από τη Μάλαγα με προορισμό
την Ιταλία, συνοδευόμενος από τον Μαυριτανό σκλάβο του Pareja. Οι λόγοι
της δεύτερης επίσκεψής του στην Ιταλία ήταν εν μέρει προσωπικοί, αλλά
του ανατέθηκε επίσης η αγορά πινάκων και αντίγραφων αγαλμάτων για
λογαριασμό του βασιλιά Φίλιππου Δ´.
Μεταξύ άλλων, ο Βελάθκεθ προέβη στη
αγορά έργων του Τιτσιάνο, του Τιντορέτο και του Βερονέζε, ενώ παράλληλα
φιλοτέχνησε αρκετές προσωπογραφίες. Κατά την παραμονή του στη Ρώμη,
ολοκλήρωσε μία ημίσωμη προσωπογραφία του Pareja, η οποία εκτέθηκε
αργότερα στο Πάνθεον της Ρώμης στις 19 Μαρτίου 1650, στα πλαίσια του
εορτασμού του Αγίου Ιωσήφ.
Το έργο αυτό έτυχε ενθουσιώδους υποδοχής και πιθανόν είχε καταλυτικό
ρόλο στην μετέπειτα είσοδο του Βελάθκεθ στην Ακαδημία του Αγίου Λουκά
(Accademia di San Luca'). Ένας από τους σημαντικότερους πίνακες που
φιλοτέχνησε ήταν και η προσωπογραφία του πάπα Ιννοκέντιου Ι'.
Το έργο
ολοκληρώθηκε την άνοιξη του 1650 και αποτελεί ένα από τα καλύτερα
δείγματα παπικής προσωπογραφίας που πραγματοποίησαν καλλιτέχνες από την
εποχή της αναγέννησης.
Το έργο έγινε αποδεκτό από τον πάπα, ο οποίος
δώρισε στο δημιουργό του ένα μετάλλιο και μία πολύτιμη χρυσή αλυσίδα. Ο
ίδιος ο Βελάθκεθ πήρε μαζί του στην Ισπανία ένα αντίγραφο του πίνακα,
πιθανόν διότι ήταν και ο ίδιος απόλυτα ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα,
ενώ και άλλοι ομότεχνοί του το αναπαρήγαγαν με τον δικό τους τρόπο.
Ιννοκέντιος Ι', 1650
Την ίδια περίοδο που ο Βελάθκεθ γνώριζε μεγάλη αποδοχή στην Ιταλία, ο
Φίλιππος Δ´ επιθυμούσε την επιστροφή του στην Ισπανία προκειμένου να
φιλοτεχνήσει την προσωπογραφία της βασίλισσας Μαριάννας και να
συνεισφέρει στην ανακαίνιση του Αλκάθαρ. Ο Βελάθκεθ επέστρεψε τελικά στη
Μαδρίτη το 1651.
Τον ίδιο χρόνο, διορίστηκε από τον βασιλιά στη θέση
του μεγάλου αυλάρχη των ανακτόρων, ανερχόμενος σε ακόμα υψηλότερα
αξιώματα. Αν και οι ασχολίες του άφηναν λίγο χρόνο για την καλλιτεχνική
του δραστηριότητα, τα έργα που ολοκλήρωσε αυτή την περίοδο θεωρείται πως
ανήκουν στα καλύτερα δείγματα της δουλειάς του.
Las Meninas, 1656-1657
Περίπου το 1656 ολοκλήρωσε ένα από τα πιο δημοφιλή σήμερα και
σημαντικότερα έργα του, τον πίνακα με τίτλο Οι δεσποινίδες των τιμών
(Las Meninas).
Το έργο απεικονίζει την ινφάντα Μαργαρίτα με την
ακολουθία της σε μία αίθουσα του Αλκάθαρ που ο Βελάθκεθ είχε μετατρέψει
σε εργαστήριο.
Ο ζωγράφος Λούκα Τζορντάνο (1634-1705) χαρακτήρισε τον
πίνακα ως τη «θεολογία της ζωγραφικής» ενώ μέχρι σήμερα έχουν προταθεί
αρκετές ερμηνείες και υποθέσεις σχετικά με αυτόν.
Ο Γάλλος φιλόσοφος
Μισέλ Φουκώ, αφιέρωσε ένα μέρος του βιβλίου του Les mots et les choses
σε εκτεταμένη ανάλυση του πίνακα και του νοηματικού του περιεχομένου.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Βελάθκεθ βρισκόταν στο απόγειο της
σταδιοδρομίας του ως αυλικός ζωγράφος και αξιωματούχος.
Το 1659, ο
βασιλιάς αποφάσισε να του απονείμει τον τίτλο του ιππότη. Σύμφωνα με το
βιογράφο του, Αντόνιο Παλομίνο (1655-1726), ο Βελάθκεθ επέλεξε ανάμεσα
σε τρεις στρατιωτικούς τίτλους, εκείνον του ιππότη του τάγματος του
Αγίου Ιακώβου (Orden militar de la Caballeria de Santiago), ο οποίος
δινόταν μόνο σε όσους είχαν παλαιές χριστιανικές ρίζες (Limpieza de
sangre) και τα μέλη της οικογένειάς του ανήκαν στην ευγενή τάξη των
ιδάλγος.
Ανάμεσα στα τελευταία έργα του ανήκει η Προσωπογραφία του
πρίγκιπα Φίλιππου Πρόσπερου (1660), έργο το οποίο εκθείασε ο Παλομίνο
χαρακτηρίζοντάς το ως ένα από τα καλύτερα πορτρέτα του Βελάθκεθ.
Πέθανε στις 6 Αυγούστου 1660. Η ταφή του έγινε στην εκκλησία του Σαν
Χουάν Μπαουτίστα, παρουσία ευγενών και αυλικών, ενώ οκτώ ημέρες αργότερα
πέθανε και η σύζυγός του Χουάνα, την οποία έθαψαν δίπλα του. Σχεδόν
έναν αιώνα μετά το θάνατό του, αρκετά έργα του καταστράφηκαν ή υπέστησαν
σοβαρές φθορές από πυρκαγιά που ξέσπασε το 1734 στα βασιλικά ανάκτορα
της Μαδρίτης, ενώ το 1811, η εκκλησία και ο τάφος του καταστράφηκαν από
τους Γάλλους.
Το έργο του
 |
| Λεπτομέρεια του πίνακα Las Meninas, με την αυτοπροσωπογραφία του Βελάθκεθ, 1656 |
Ο Βελάθκεθ κατέχει μία θέση ανάμεσα στους σημαντικότερους ζωγράφους στην
ιστορία της τέχνης. Η δεξιοτεχνία και η τεχνική του, τον έκαναν να
ξεχωρίσει από τους υπόλοιπους καλλιτέχνες του «χρυσού αιώνα» της
ισπανικής ζωγραφικής και θεωρείται ένας από τους πατέρες της ισπανικής
ζωγραφικής.
Το μεγαλύτερο μέρος του έργου του περιλαμβάνει
προσωπογραφίες, ατομικές ή και ομαδικές, τις οποίες όφειλε να φιλοτεχνεί
ως αυλικός ζωγράφος. Σε πολύ μικρότερο βαθμό, επιδόθηκε στο είδος των
θρησκευτικών συνθέσεων, με σημαντικότερα ίσως έργα την Στέψη της
Παναγίας (π. 1645) και τον Άγιο Ιερώνυμο με τον Άγιο Παύλο τον ερημίτη
(π. 1635-1638), πίνακα βασισμένο στο ομώνυμο χαρακτικό του Ντύρερ.
Τα
χρώματα που χρησιμοποιούσε ήταν σχετικά λίγα, ωστόσο αναμείγνυε με
μεγάλη επιδεξιότητα ώστε να παράγει διάφορες αποχρώσεις.
Οι χρωστικές
ουσίες που χρησιμοποιούσε δεν διέφεραν σημαντικά από αυτές των άλλων
ζωγράφων της εποχής του, και η πιο συχνά χρησιμοποιούμενες ήταν ουσίες
από αζουρίτη, βερμίλιο, ώχρα, και διάφορες κόκκινες και κίτρινες
χρωστικές.
Ο Βελάθκεθ κατάφερε να γνωρίσει εν ζωή μεγάλη αποδοχή ως ζωγράφος, αλλά
και κύρος στην αυλή του Φίλιππου Δ´, καταλαμβάνοντας ανώτερα αξιώματα.
Σε αντίθεση όμως με την περίπτωση του Ρούμπενς, που καταξιώθηκε την ίδια
περίπου περίοδο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, το έργο του Βελάθκεθ παρέμεινε
ελάχιστα γνωστό εκτός των ισπανικών συνόρων.
Τόσο ο Ρούμπενς όσο και ο
Βελάθκεθ, υπήρξαν σημαντικοί δεξιοτέχνες του χρώματος, ωστόσο ενώ ο
φλαμανδός ζωγράφος διακρίθηκε για τον έντονο δυναμισμό των έργων του, ο
Βελάθκεθ προσέγγιζε τα θέματά του με έναν απλούστερο, πιο άμεσο και
απέριττο τρόπο.
Κατά το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, το έργο του αποτέλεσε πρότυπο για
τα κινήματα του ρεαλισμού και του ιμπρεσιονισμού. Ο Εντουάρ Μανέ τον
αποκάλεσε «ζωγράφο των ζωγράφων» και από τότε αρκετοί καλλιτέχνες της
μοντέρνας τέχνης, όπως ο Πάμπλο Πικάσο ή ο Σαλβαδόρ Νταλί, συνέχισαν να
του αποδίδουν φόρο τιμής, αναπαράγοντας ορισμένους από τους
δημοφιλέστερους πίνακές του.
Ο Πικάσο ζωγράφισε τη δική του εκδοχή του
πίνακα Las Meninas το 1957, ενώ και άλλοι ζωγράφοι όπως ο Ντεγκά, ο
Γκόγια ή ο Μανέ φιλοτέχνησαν τις δικές του εκδοχές ή σχετικές με το έργο
σπουδές.
O θαυμασμός του Νταλί για τον Βελάθκεθ είναι επίσης γνωστός
και εκφράστηκε μέσα από αρκετούς πίνακές του, όπως για παράδειγμα στο
έργο του Ο Βελάθκεθ πεθαίνει πίσω από το παράθυρο, απ' όπου προβάλλει
ένα κουτάλι (1982) – για το οποίο βασίστηκε στην προσωπογραφία του
Βελάθκεθ που απεικονίζει τον νάνο Δον Σεμπαστιάν δε Μόρα (έργο περίπου
του 1645) – ή στο Πορτρέτο του Χουάν ντε Παρέγια, βοηθού του Βελάθκεθ
(1960) όπου αναπαράγει ένα μικρό τμήμα από τις Δεσποινίδες των τιμών.
Ο
Βρετανός ζωγράφος Φράνσις Μπέικον, εμπνεύστηκε με τη σειρά του από την
προσωπογραφία του πάπα Ιννοκέντιου Ι', ολοκληρώνοντας μία σειρά από
ανάλογες σπουδές κατά τη δεκαετία του 1950, βασισμένες στο έργο του
Βελάθκεθ.
Portrait of the Infanta Maria Theresa, Philip IV's daughter with Elisabeth of France
Portrait of Pablo de Valladolid, 1635
 |
| Γριά που τηγανίζει αυγά (1618). |
 | ||||
| Τρεις μουσικοί (1618). |
Ο νεροκουβαλητής(1620).
Χερόνιμα ντε Φουέντε(1620).
Ινφάντα Μαργαρίτα
Πρίγκιπας Μπαλτάσαρ Κάρλος έφιππος 1634
El Príncipe Baltasar Carlos, de caza, 1635-36
El cardenal-infante Don Fernando de Austria, cazador, 1634-36
 |
| Christ in the House of Martha and Mary (1620-1621) |
Venus del espejo
Infante Felipe Próspero, 1660
The Adoration of the Magi, 1619
Joseph's Bloody Coat Brought to Jacob, 1630
Portrait of Prince Balthasar Charles, 1635
St Anthony Abbot and St Paul the Hermit, 1635
The Needlewoman, 1643
Πίνακες από
http://www.diego-velazquez.org
https://en.wikipedia.org/
ΠΗΓΗ. homouniversalisgr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου